یک تخته سنگ مرمر سیاه در گوشه آرام قبرستان مسکو قرار دارد که توسط برف دسامبر احاطه شده است.
چهره درخشان او که توسط دو گلدان کوچک احاطه شده است، تصویر یک دختر را نشان می دهد، تصویری عالی از تعادل و تمرکز.
چهار کلمه حک شده در سمت راست تصویر واضح است: "ژیمناستیک بزرگ، قهرمان جهان".
این آخرین محل استراحت النا موخینا، یکی از برجسته ترین ورزشکارانی است که تا به حال ورزش خود را تزئین کرده است. هنرمندی که مرزهای بدن انسان را به گونه ای گسترش داد که کمتر کسی این کار را انجام داده است.
امسال پانزدهمین سالگرد مرگ موخینا در 22 دسامبر 2006 است. او 46 ساله بود.
زندگی او با پیروزی همراه بود، اما یک تراژدی. یک داستان هشدار دهنده در مورد حرفه ای که به طرز وحشیانه ای توسط یک جراحت تغییر دهنده زندگی قطع شده است.
ترومای دوران کودکی
موخینا در 1 ژوئن 1960 در مسکو به دنیا آمد. دوران کودکی او خوشحال نبود. او در سنین پایین مادرش را از دست داد، در فاجعه ای که ظاهراً با آتش زدن پدر الکلی اش آپارتمانشان را به وجود آورد.
موخینا توسط مادربزرگش آنا و پدرش به فرزندی پذیرفته شد تا دیگر نقش مهمی در زندگی او نداشته باشد.
از بسیاری جهات، این تراژدی غم و اندوهی را به تصویر می کشد که تا پایان عمر موخینا را درگیر می کند.
با این حال، از این اصول نامطلوب، استعداد باور نکردنی متولد شد.
موخینا که قبلاً به ژیمناستیک وابسته بود ، وقتی دختران دیگر به اسکیت بازی علاقه داشتند ، وقتی مربی آتونینا اولژکو از مدرسه او بازدید کرد و از کلاس این سؤال را پرسید: کدام یک از آنها دوست دارند تمرین کنند ، با دست سرنوشت روبرو می شود؟ همانطور که موخینا بعداً به یاد خواهد آورد، دست او بدون تردید به بیرون شلیک کرد. "من تقریباً از خوشحالی فریاد زدم" او گفت.
یک شراکت سرنوشت ساز شکل می گیرد
اولین گام های جدی موخینا تحت رهبری الکساندر اگلیت برداشته شد. موخینا همیشه او را به یاد خواهد داشت و با هم به عنوان قهرمان مسکو رسید. با این حال، اگلیت به تدریج متوجه می شود که فرزند لاغر رهبری او استعدادی دارد که نیاز به توجه حرفه ای بیشتری دارد.
این درک باعث تسریع ملاقات در 28 دسامبر 1974 با مردی شد که پس از آن مسیر زندگی موخینا را تغییر داد: میخائیل کلیمنکو.
کلیمنکو قهرمان ژیمناستیک نوجوانان شوروی سابق بود که به خاطر آموزش ورزشکاران مرد شهرت داشت. برادر کوچکترش ویکتور در سال 1972 در مونیخ طلای المپیک را به دست آورد، اما موخینا اولین ژیمناست زنی بود که تلاش می کرد تا یک مبارز جهانی شود.
کوچولو، موخینا، در ابتدا در خانه تمرینی جدید خود زسکا، پشت سر همنوعان خود دیده می شد. با این حال، به تدریج، کلیمنکو متقاعد شد که این جواهری است که می تواند - به آرامی یا غیر از آن - به یک قهرمان تبدیل شود.
مهمتر از همه، موخینا پشتکار و استعداد قابل توجهی برای پیروی دقیق از دستورالعمل های کلیمنکو داشت.
همانطور که ژیمناستیک با پیروی از عناصر برازنده لاریسا لاتینینا و لیودمیلا توریشتوا بیشتر خواستار شد، کلیمنکو فرصتی یافت تا عناصر قدرتمندتر و پیچیده تری از ژیمناستیک مردانه را وارد کند و آنها را به شاگرد جدید خود تحمیل کند.
نسخه جدیدی از حلقه Korbut - به نام اولگا کوربوت برنده چهار مدال طلای المپیک شوروی - برای اجرای موخینا ساخته شد. Muhina همچنین در عناصر جدید اهرم و روتین های روی زمین پیشگام است.
در زمان المپیک 1976 مونترال، او قبلاً نامی برای خود دست و پا کرده بود، اما هنوز به اندازه کافی ثابت نبود که بتواند در رده های شوروی جایگاهی کسب کند.
در این صورت، بازی‌ها به خاطر عملکرد نمادین نادیا کومانچی، رومانیایی که سه مدال طلا - از جمله عنوان قهرمانی همه‌جانبه - و در مجموع پنج مدال کسب کرد، به یاد می‌ماند. کومانچی به دلیل عملکردش روی میله های ناهموار، اولین نتیجه کامل تاریخ خود را به دست آورد.
غرور ملی شوروی
برای تیم شوروی که توسط قهرمان سابق لاتین مربیگری می شد، تسلط کومانچی تجربه ای نفرت انگیز در برابر یک کشور ورزشی ظاهرا ضعیف تر در قلمرو نفوذ امپراتوری بود.
باید اصلاح می شد و موخینا به عنوان یکی از پاسخ ها ظاهر شد.
او در سال 1977 در مسابقات قهرمانی اتحاد جماهیر شوروی به مدال نقره همه کاره تبدیل شد، در همان سال او سه عنوان قهرمانی اروپا را در پراگ به همراه یک نقره و یک برنز و همچنین دو عنوان جام جهانی به دست آورد.
اما بهترین ها هنوز در راه بودند.
آپوتئوزیس موچینا در سال 1978 با یک عملکرد خیره کننده در جام جهانی استراسبورگ فرانسه به دست آمد. این یکی از بهترین عملکردهای فردی است که ژیمناستیک دیده است.
موخینا در سن 18 سالگی در قدرت بود و در مسابقات همه جانبه، تیمی و دونفره طلا گرفت و مدال های نقره را در پرتاب تیر و تیر به دست آورد.
[embed]https://www.youtube.com/watch?v=jlfW_nKBz8U[/embed]
اگر چه او موخینا را شکست داد و به مدال طلا رسید، اما کومانچی به یک عنوان تک نفره و دو مدال نقره در این مسابقه بسنده کرد. به نظر می رسد توازن قوا در حال تغییر است. خود کومانچی به موخینا برای افتخار المپیک کمک می‌کرد.
نابرده رنج گنج میسر نمی شود
رقبای آرنا، کومانچی و موخینا، در فشار طاقت فرسایی که برای رسیدن به اوج با آن روبرو بودند متحد شدند. این رومانیایی تمرینات وحشیانه ای را پشت سر گذاشت و بعداً فاش کرد که حتی قبل از جام جهانی 1978 اقدام به خودکشی کرده است.
برای موخینا ، قبلاً یک مدل شرم آور از یک ورزشکار ظاهر شده است که مجبور است بر آسیب صوتی در اوج ورزش خود غلبه کند.
در سال 1975، او دچار آسیب نخاعی شد که نیاز به درمان و استراحت در بیمارستان داشت. با این حال، طبق گزارش ها، کلیمنکو ایده های دیگری داشت، او را از بیمارستان خارج کرد و مستقیماً به تمرین بازگرداند و بریس ارتوپدی را از گردنش خارج کرد.
این مانترا واضح به نظر می رسید: آسیب ضعف یا بی میلی بود، موخینا مجبور بود برای رسیدن به عظمت درد را بشکند.
امیدهای کلیمنکو که به خواسته های خفه کننده سیستم ورزشی شوروی گره خورده است، همچنان بر روی شانه های باریک او خواهد افتاد. وزن غیر قابل تحمل شد ، در تمام مدت موخینا برای زندگی بی دغدغه یک نوجوان معمولی تنگ شد.
تصاویر لمسی از مستند "سقوط آزاد" موهینا سبک تر و بازیگوش تر را هنگامی که از دید استادش حذف می شود نشان می دهد.
موخینا پس از کسب عنوان قهرمانی جهان می گوید: "من بر روی پایه در فرانسه گریه کردم نه از خوشحالی، بلکه از این جهت که فهمیدم: هیچ کس مرا رها نمی کند.
یک قدم دورتر
اما مطالبات ادامه یافت.
در سال 1979، موخینا مدال طلا را در هالتر مسابقات قهرمانی شوروی به دست آورد. مصادف بود با این موفقیت در مسابقات قهرمانی اروپا در کپنهاگ، جایی که او یک مدال نقره در تمرین زمینی به دست آورد. کومانچی کسی بود که عنوان قهرمانی همه جانبه را به عنوان بخشی از سه مدال طلا به دست آورد.
مسابقات جهانی 1979 در فورت ورث در افق بود، اما موهینا در جریان نمایشگاهی در انگلستان، پای خود را شکست و او را از مسابقه حذف کرد.
کومانچی علیرغم مبارزه خود با مسمومیت خون ناشی از بریدگی، به رومانیایی ها کمک خواهد کرد تا در جام جهانی طلا کسب کنند.
با نزدیک شدن سریع به المپیک 1980 مسکو، تیم شوروی همچنان عالی بود، اما موفقیت میهن غیرقابل تردید بود.
به همین ترتیب، کلیمنکو ناامید بود که موخینا را به پا کند و تمرین کند تا مطمئن شود که او یک تیم خواهد شد. گچ از پای او برداشته شد، اگرچه موخینا می ترسید که آماده از سرگیری تمرینات نباشد.
او با گذراندن برنامه‌های ورزشی خود در ورزشگاه، مجبور شد برای کاهش وزن اضافه‌ای که در دوران ناتوانی‌اش به دست آورده بود، سخت‌تر کار کند.
به این طوفان فشار بی‌نقص، عنصر پیچیده‌ای اضافه شد که کلیمنکو در روتین خود روی زمین قرار داد: توماس سالتو. این حرکت به افتخار ستاره مرد آمریکایی کرت توماس نامگذاری شده است و شامل یک ترکیب 1.5 1.5 بک بالگرد-1.5 پیچش قبل از انتشار است.
این تقریباً منحصراً برای ژیمناستیک مردان بود و برای جلوگیری از خطر فلج کننده نیاز به عملکرد عالی داشت.
در نهایت، این سقوط موخینا خواهد بود.
"چند بار سقوط خود را در خواب دیدم" محینه بعداً خواهد گفت. «دیدم که مرا از سالن بیرون آوردند. فهمیدم که دیر یا زود این واقعاً اتفاق خواهد افتاد.
«احساس می‌کردم که حیوانی در راهروی بی‌انتها شلاق خورده است. اما او بارها و بارها به سالن آمد. شاید این سرنوشت است. و آنها از سرنوشت رنجیده نمی شوند.
در یک پیچ و تاب دردناک طنز، وقتی فاجعه واقعاً اتفاق افتاد، زیر چشم کلیمنکو نبود.
در حالی که تنها چند هفته تا المپیک باقی مانده بود، تیم شوروی در مینسک بود و تمرینات فشرده ای را انجام می داد. کلیمنکو برای سفری کوتاه به مسکو بازگشت، در حالی که ناامید بود تا مقامات ورزشی را متقاعد کند که زیردستانش علیرغم شک و تردیدهای فزاینده، آمادگی کافی برای پیوستن به تیم را دارد. او احساس می کرد که میراث او به عنوان یک مربی با سرنوشت موهینا مرتبط است.
در 3 ژوئیه 1980، موخینا بخشی از روتین خود را که شامل توماس سالتو بود، تمرین کرد. علیرغم توصیه ادعایی کلیمنکو مبنی بر اینکه او باید آن را فقط در فوم چاله انجام دهد، او روی سکو تمرین کرد. موهینا در شرایط اضطراری فرود آمد و ستون فقراتش شکست. او 20 ساله بود.
دختری که فقط چند لحظه قبل قادر به انجام بدیع ترین و قدرتمندترین حرکات اغوا کننده بدن انسان بود که قابل تصور بود، اکنون اساساً بی حرکت بود.
تا حدودی غمگین، اولین افکار موخینا در حالی که روی زمین دراز کشیده بود، به عنوان تسکین گفت که بالاخره به او استراحت می‌دهند.
جوهر زندگی
پاسخ اولیه مقامات ورزشی شوروی یک راز پنهان در مورد سلامتی موخینا بود، اما به زودی مشخص شد که او دیگر هرگز نخواهد رفت، چه رسد به یک مسابقه زیبا ژیمناستیک. برخی گفتند که خوش شانس خواهند بود که روزها زندگی کنند چه برسد به هفته ها.
موخینا از این عمل جان سالم به در برد و با وجود اینکه با ویلچر ازدواج کرده است، گفته می شود که بعد از این فاجعه دیدگاه جدیدی پیدا کرده است. تلاش او اکنون کاملاً متفاوت بود: یافتن کیفیت زندگی برای همراهی با سکون خود.
او با مادربزرگش در آپارتمانی در مسکو ماند، منزوی شد و به ندرت مصاحبه می کرد. وقتی صحبت می کرد، غالباً درباره سرنوشت خود فیلسوفانه بود.
"من متوجه شدم که باید نگرش خود را نسبت به زندگی به طور اساسی تغییر دهم" موخینا گفت. "نه برای حسادت به دیگران، بلکه برای یادگیری لذت بردن از آنچه در دسترس من است.
"در غیر این صورت ممکن است دیوانه شوید. فهمیدم که دستورات «بد فکر نکن»، «بد رفتار نکن»، «حسادت نکن» فقط حرف نیستند.
«اینکه ارتباط مستقیمی بین آنها و احساس یک فرد وجود دارد. من شروع به احساس این ارتباطات کردم. و متوجه شدم که در مقایسه با توانایی فکر کردن، ناتوانی در حرکت بسیار مزخرف است ... "
میراث دائمی
موخینا می خواست با رویدادهای جهانی از جمله ژیمناستیک همراه باشد و همچنین یاد گرفت که دوباره از دستان خود برای نوشتن استفاده کند. او به روانشناسی و فلسفه علاقه مند بود و از موسسه تربیت بدنی مسکو فارغ التحصیل شد.
موخینا پس از مصدومیت نشان افتخار اتحاد جماهیر شوروی را دریافت کرد، در حالی که خوان سامارانچ، رئیس کمیته بین المللی المپیک، مدال نقره مسابقات المپیک را به او اهدا کرد.
در سال 2021، او پس از مرگ به تالار مشاهیر بین‌المللی ژیمناستیک راه یافت.
[embed]https://www.youtube.com/watch?v=Qod87gB3APA[/embed]
توماس سالتو، حرکتی که بسیار گران تمام شد، بعداً در ژیمناستیک زنان و سپس مردان ممنوع خواهد شد.
کلیمنکو عمیقاً تحت تأثیر این رویدادها قرار گرفت و به همراه خانواده خود به ایتالیا مهاجرت کرد و به عنوان مربی ژیمناستیک به کار خود ادامه داد. او هرگز با موخینا آشتی نکرد و مرگ او بر اثر سرطان در 14 نوامبر 2007 - تولد 65 سالگی او اتفاق افتاد.
موخینا گفت که او را سرزنش نمی کند، اما در عوض به سیستمی اشاره کرد که بی رحمانه ورزشکارانی مانند او را به لبه پرتگاه کشانده است.
خود موخینا سرانجام در 22 دسامبر 2006 تسلیم عوارض ناشی از وضعیتش شد. پنج روز بعد، مراسم یادبودی به افتخار او برگزار شد و او در گورستان تروکوروف در حومه جنوب غربی مسکو به خاک سپرده شد.
او رفته بود، اما میراث او فراموش نشده بود.
در اوایل بازی های المپیک 2020 توکیو، نام موهینا زمانی ظاهر شد که سیمون بیلز آمریکایی با شیاطین روحی و جسمی خود مبارزه کرد. صفرا زیر نور تابش نور می‌گریخت. در نهایت موخینا تاوان ناتوانی در انجام این کار را پرداخت.
برخی از کسانی که مایل به یادآوری موخینا هستند، این هفته در پانزدهمین سالگرد مرگ او به محل استراحت او ادای احترام خواهند کرد.
چیزی که بر روی قبر او خواهند یافت، تصویر دختری است که با دقت اما با ظرافت به دنبال پس‌زمینه‌ای تیره‌تر است.
نوشته لیام تایلر
[ad_2]
مقالات مشابه
- Is همه چیز درباره (The) سینی نشا
- بهترین راه یادگیری لباس بچگانه
- داکت اسپلیت اینورتر امریکن کول
- هرگز تغییر نکردن مواد شیمیایی در نهایت شما را نابود خواهد کرد
- شرکت صادرات و واردات کالاهای مختلف از جمله کاشی و سرامیک و ارائه دهنده خدمات ترانزیت و بارگیری دریایی و ریلی و ترخیص کالا برای کشورهای مختلف از جمله روسیه و کشورهای حوزه cis و سایر نقاط جهان - بازرگانی علی قانعی
- یک بار از مردم درباره اسباب بازی این است بپرسید} آنچه را پاسخ
- صرافی و بروکر ترید فارکس و ارز دیجیتال - امیدینو.ترید
- روزنامه جام جم (1400/04/06): دودکش دوباره به کار افتاد!
- پنج کارهای بسیار ساده ای که می توانید برای صرفه جویی در داروهای گیاهی انجام دهید
- شرکت صادرات و واردات کالاهای مختلف از جمله کاشی و سرامیک و ارائه دهنده خدمات ترانزیت و بارگیری دریایی و ریلی و ترخیص کالا برای کشورهای مختلف از جمله روسیه و کشورهای حوزه cis و سایر نقاط جهان - بازرگانی علی قانعی